ශ්රී ලංකාවේ නිදහස් විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනය: වාසියක් ද අවාසියක් ද?
At the time of independence in 1948, the literacy rate among Sri Lanka’s citizens was a mere 6%, and the life expectancy, in general, was only 45 years. The child mortality rate at the time was also high, well in excess of 100 deaths per 1000 born. Even though the country as a whole enjoyed a stable foreign exchange reserve, the level of poverty and the quality of living among the general populace left much to be desired. There was also wide social disparity with the English-speaking elite setting the norms on everything, in industry and social life, making the masses non- inclusive.
To correct this, the much-needed social reforms were introduced even before independence was formally declared, by the elected representatives of the State Council, as the country enjoyed the Universal franchise as early as 1935; the first to be endowed with the responsibility in the South Asian continent. Free education at all levels, from Kindergarten to University, was introduced in 1945 by the then Education Minister CWW Kannangara in an attempt to educate the populace, with the view of obtaining the services of an educated populace providently in developing the new nation. Making his speech in Parliament, on tabling the Free Education bill, Mr Kannagara expressed the inevitability of the need to educate the masses to navigate a democratic system of governance on the one hand while pinning hope, that it is through university education that the new nation could hope to have its academic and professional leadership that will usher in development.
Free health services, protective and curative, were also introduced in 1951 with the idea of improving the nation’s health. The fact was that the people, in general, were so poor with basic health facilities beyond them, even though the Government was considered rich at the time. In the context, the measures appeared quite appropriate, given the state of general education of the masses and the state of health vis a vis the level of poverty at the time. If those facilities were not afforded free, the SL population had a hope in hell of availing those.
The results bore fruit as anticipated, with the general literacy rate shooting up to 60 % in the 1960’s and 90 % by the 1980’s. University education became ever so competitive, with university entrees having to obtain many times more marks than the stipulated entry standards. This is despite the fact that the country established 13 more Universities regionally in many parts of the country, bringing the total number of universities to 15, as against the time of independence. Such has been the demand on higher education, the Government in its inability to fund the same out of public funds granted private sector permission to establish, in the midst of vehement opposition from free educated University student unions, to establish fee levying universities. In addition to all this, the Government also established a fund to subsidize those Government universities entrees considered to hail from rural and poor backgrounds. The above situation was complemented by the country’s impressive health indicators that eventually increased the population from around 3 million at the time f independence to 14 million by 1970’s. This resulted in an aspiring community, empowered with education and embolden with hope.
In the above context, it would be interesting to examine the case of Sri Lanka that portrayed a significant advancement in these principal fields of human wellbeing of its citizens on the one hand, and a monotony of youth rebellions on the other. The crux of the LTTE rebellion was the youth unrest among Sri Lanka’s main and privileged minority at the time, the Tamils. While the LTTE’s ravaged the country with a war for 33 years, the country’s youth in general (mainly Sinhalese), also staged two country-wide rebellions, albeit of a shorter duration, but nevertheless with equally devastating consequences.
These rebellions were associated with a considerable loss in young lives together with billions worth of losses in assets. Although there was no propaganda machine and the support from the ‘international community’ and the NGO’s for this country-wide rebellion of the Singhalese youth, that also accounted for a loss of almost 80,000 young lives when it struck in 1971 and 1989. These losses in life and property should be taken together with the loss of opportunity the country had to undergo in terms of international and national investments and development that would have otherwise taken place, post-independence.
Towards the 1980’ Sri Lanka reported impressive health indicators with the lowest maternal mortality ratio in the South Asian region: 30 maternal deaths per 100,000 live births, as compared with Bangladesh (176), India (174), Maldives (68), Nepal (258) and Pakistan (178). In 2019, the child mortality rate for Sri Lanka was 7.1 deaths per 1,000 live births, while other countries in the region recorded two-digit child mortality rates. In addition, Sri Lanka has achieved the elimination status in the control of several intractable communicable diseases, including poliomyelitis, malaria, and, most recently, measles. In 2018, WHO chose to celebrate World Health Day in Colombo in recognition of the country’s accomplishments in healthcare. Sri Lanka also performed well in attaining the health-related Millennium Development Goals (MDGs) set by WHO for the year 2015 well in advance. Those incidentally included child mortality, maternal mortality, reproductive health, and eradication of malaria. All in all, so impressive has been Sri Lanka’s record in the health sector, the WHO often cited Sri Lanka’s example as a case study for developing countries.
In the education sphere, too, the country yielded record returns. The question then is, with such impressive gains in the spheres of health and education, how did Sri Lanka manage to have a series of youth unrests (Sinhala as well as Tamil) culminating in high costs to the country, in terms of many young lives, billions in property damages and an even bigger loss in the form of lost opportunities?
The answer in general lies in the country’s inability to match all these facilities with a complementary level of development that would absorb the aspirations of the country’s budding young population. Being a country with limited resources, this high allocation of funds to education and health, on the one hand, left development activities constrained and, on the other, and more malevolently, spawned a young population whose minds were fertile grounds for rebel activities. The country’s population also steadily grew and by 1980 stood at 17 million from the 7.1 million at independence in 1948. This certainly tilted the balance towards disenchantment, with too many persons vying for too few opportunities.
Having recognized these simple realities and related statistics, what is perplexing, however, is to note the degree of aggression with which these young rebellions launched on their supposed causes, far in excess of successive Governments’ myopia in failing to accommodate the needs of its liberated aspirants!
The Education Minister of the Government formed on the threshold of Independence, Mr. C.W.W. Kannangara, making a speech introducing the free education reforms in 1945, aired his honest national expectations. The theme of his speech was that when a new nation is equipped with education, that educated young generation would eventually bring rich dividends of development in every sphere of activity, pushing the nation to new vistas of development! That, however, proved to be hope only in ‘good faith’. There definitely is some incendiary that ignites rebellion in this ‘all free education system’ and that especially, at the university level.
A young mind, they say ‘is apt enough to think that it is wise enough, as drunken mind think that it is sober enough’, and also that the youth in a man ‘makes him feel that he could last forever, outlast the sea, the earth and all men’.
Many psychological studies have been carried out to analyze the potentialities and the vulnerabilities of young minds, and the consensus is that youth is the most malleable stage of a person’s life, and thus, it could be chiseled into a course that is either benevolent or malevolent. Whatever the degree of a person’s education is, youth undoubtedly is a stage where a person’s emotions incessantly eclipse his/ her rationality, and the Sri Lanka case – with free education up to university level- stands unique in this respect.
The Tamils were the most educated community in independent Ceylon and the Tamil leaders, faced with the democratic juggernaut in the post-independent scenario with ‘one man one vote system’, was running out of ideas as to how they could maintain their racial superiority. Their immediate audience was the university students, of which they had a majority. ‘The great Tamil nation’ in the words of S JV Chelvanayagam, ‘that hitherto held sway in Ceylon, will soon be downgraded to the position of an insignificant minority’. He continued with his racist rhetoric as the leader of the ITAK (Party for a Tamil State in Sri Lanka), mobilizing youth to the Party’s youth wing. Then came the Vadukkodai conference in 1976, where the Tamil leaders collectively advocated the youth to take to arms ‘if they desire to preserve the past glory of their race, culture, and traditions’. Simultaneously, the LTTE leader Prabhakaran was introduced to the University students by these separatist politicians, as a hero who killed a ‘traitor’ to the Tamil cause. He killed the elected Mayor of Jaffna, who supported the Government at the time, in 1975. Prabhakaran, whose only qualification at the time was his criminal record, was given an audience in the Jaffna University in 1976 where he said, ‘The problem with you, the educated lot, is that you can’t see blood. But you have to kill if you desire to turn things around. Spill the blood first, and politics will follow’.
Up to that time, however, the Tamil University students and professionals were debating politics in their efforts to salvage things, but there was no consensus and unity as to how they could set about. However, after this speech, which brought a group of people ready to sacrifice their lives for the ‘cause’, the whole thing turned out to be one hell of an arms struggle with politics following behind.
Since the University education and lodging were free, the students had all the time in the world to concentrate on the arms struggle, and just as Prabhakaran predicted, the politics got polarized, and now there appears to be some consensus. This made the students form into EROS (Elam Revolutionary Organization of Students) and they were the go-between that introduced Prabhakaran to the Tamil Diaspora. Thereafter, the EROS did the organizing and justifying (the propaganda part) while Prabhakaran carried out the killing in the name of ‘their cause’.
The issue here is that in other countries, where there was no free University education, the students had to do part-time work, mostly teaching or other mundane work, to find their where-withal to support University life. But in Sri Lanka’s case, there was no such need and that allowed them to stray their minds to readily available political emotions. On the other hand, since the Universities were public property, there was no risk of them closing down either. Free life in the Universities provided the youth the freedom to indulge in nationalism ( or communalism), and also to form into the youth organizations needed for the activity to follow.
While this was happening in the North, the situation in the South became still worse and there the students tended to treat free education as a birthright instead of a privilege. While racialism was taking over the northern campus, the campuses in the south became infected with a worse type of political virus; Marxism. The Marxist JVP, the Peoples Liberation Front, found the Universities, a veritable heaven for their politics. Thus, free education started to be treated as an inalienable right of the educated, and that made the rulers appear as the Czars who ruled Russia, necessitating a proletariat revolution. In that perspective, everything the rulers did was ‘bourgeois,’ and the students felt that the rulers, no matter what party is in power, were not doing enough for education in general and University education in particular.
Now, this is the country’s cream of youth and its intelligentsia and therefore, the ordinary public and even the politicians treated these students with awe.
There is this famous quote, ‘If you are not a leftist when you are 20, you have no heart, and if you are still a leftist when you are 40, you have no brains.’ The situation in Sri Lanka proved this statement to the very letter because the Leftist parties never appealed to the country’s polity, and hence they never came to power through the ballet, not even to be the third force in politics. Yet take the Universities- the leftist student unions were in full control of the University students! Thus, the JVP was not a popular political force in the country, but they held sway in the Universities. However, the JVP, making the maximum use of the only avenue of politics they had, did grave damage to the country by instigating the students. Their one-sided advocacy on students’ rights projected the education system to appear depraved and similar to the education system of czarist Russia. They always discussed what is lacking in education without appreciating what is being given free. The JVP staged one insurrection in 1971 that lasted for about 4 months and another in 1989 holding the entire country in a siege for about a year.
The most inimical aspect of all these insatiate demands of the JVP-led students was their demand that, fee levying higher education institutes should not be permitted in the country. This is an attempt to monopolize higher education in a country where only about 10 % of the university aspirants get selected to universities due to the acute competitiveness of the entry system. In 1989 the JVP-led students union performed ‘sathyagraha’ on public roads against the establishment of the Colombo North Medical College for one full year. Even today, it would not be surprising to observe University students demonstrating on Colombo roads demanding something or the other for their education. Such is the monotony of these demonstrations, recently a friend who arrived from abroad waiting impatiently in a traffic jam, quipped ‘It is time the country decided to save its roads from Free Education”.
Further, as a result of the JVP’s political domination of the country’s Universities, the ‘ragging’ of fresher students has reached inhuman proportions. The psychology of this is that the JVP activists in these student unions treat the fresher students who are not JVP oriented as ‘privileged’ and ‘bourgeois mentality’ persons, who are political reactionaries requiring to be taken to task. Thus, ragging in national Universities today in Sri Lanka has become a malady of national proportions causing a few deaths of young students, and over the years, the attempts to arrest these practices by successive Governments’ have proved futile.
Further, as a result of these incessant JVP demands that prevented foreign universities from establishing their campuses on Sri Lankan soil, Sri Lankan students of wealthy parents go abroad for their higher studies and that costs the country millions of foreign exchanges. The irony of this situation is that back in 1970’s Malaysian students came to Sri Lanka to follow various professional study courses at the Aquinas University College in Colombo, but 30 years hence Malaysia established the most advanced Asian higher education hub in Kala-Lumpur, making the Sri Lanka students travel to Malaysia. Malaysia must be relieved that though they introduced ‘Bumi-Putra’ laws post-independence, they did not introduce education at public expense to expedite the country’s education.
Therefore, considering the fact that the LTTE and the JVP have caused the greatest damage to the Sri Lankan economy and social life since independence, the Sri Lankan leaders should revisit their policy on Free education, especially at the university level because reaching the country’s educational and development goals need much more deliberations than mere sanguine hopes. The correct policy should have been to let education go hand in hand with development instead of hoping education to lead development, the ultimate index of a country’s progress and its survival.
ශ්රී ලංකාවේ නිදහස් විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනය: වාසියක් ද අවාසියක් ද?
1948 නිදහස ලබන විට, ශ්රී ලංකාවේ පුරවැසියන් අතර සාක්ෂරතා අනුපාතය හුදෙක් 6% ක් වූ අතර, සාමාන්යයෙන් ආයු අපේක්ෂාව වසර 45 ක් පමණි. එකල ළමා මරණ අනුපාතිකය ද ඉහළ මට්ටමක පැවති අතර, උපදින 1000කට මරණ 100 ඉක්මවිය. සමස්ථයක් ලෙස රටම ස්ථාවර විදේශ විනිමය සංචිතයක් භුක්ති විඳිමින් සිටියද, සාමාන්ය ජනතාව අතර දරිද්රතාවයේ මට්ටම සහ ජීවන තත්ත්වය අපේක්ෂිත මට්ටම කරා ළඟා වූයේ නැත. සාමාන්ය ජනතාවට ඇතුළත් නොවන ඉංග්රීසි කතා කරන ප්රභූ පැලැන්තිය සමාජ ජීවිතයේ සෑම දෙයකටම සම්මතයන් සැකසීමත් සමඟ පුළුල් සමාජ විෂමතාවයක් ද ඇති විය.
මෙය නිවැරදි කිරීම සඳහා, නිදහස විධිමත් ලෙස ප්රකාශ කිරීමටත් පෙර 1935 තරම් ඈත කාලයේ දී ඡන්ද බලය භුක්ති වින්ද බැවින්, රාජ්ය මන්ත්රණ සභාවේ තේරී පත් වූ නියෝජිතයන් විසින් අවශ්ය වූ සමාජ ප්රතිසංස්කරණ හඳුන්වා දෙන ලදී. දකුණු ආසියානු කලාපයේ මෙවැනි වගකීම ලැබූ පළමු රටද මෙයයි. නව ජාතිය සංවර්ධනය කිරීමේ දී උගත් ජනතාවකගේ සේවය අර්ථවත් ලෙස ලබා ගැනීමේ අදහසින් 1945 දී එවකට අධ්යාපන අමාත්ය සී.ඩබ්ලිව්.ඩබ්ලිව්. කන්නන්ගර විසින් ළදරු පාසලේ සිට විශ්වවිද්යාලය දක්වා සියලු මට්ටම් සඳහා නොමිලේ අධ්යාපනය හඳුන්වා දෙන ලදී. නිදහස් අධ්යාපන පනත් කෙටුම්පත සභාගත කරමින් පාර්ලිමේන්තුවේදී සිය කතාව කරමින් කන්නන්ගර මහතා ප්රකාශ කළේ එක් අතකින් ප්රජාතන්ත්රවාදී පාලන ක්රමයක් තුළ සැරිසැරීමට ජනතාව දැනුවත් කිරීමේ අවශ්යතාවය නොවැළැක්විය හැකි බව විශ්ව විද්යාල අධ්යාපනය තුළින් බලාපොරොත්තු වන බවයි. එහි අධ්යාපනික සහ වෘත්තීය නායකත්වය සංවර්ධනය කරා ගෙන යනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු විය හැකිය.
ජාතියේ සෞඛ්යය වැඩිදියුණු කිරීමේ අදහසින් නිදහස් සෞඛ්ය සේවා, ආරක්ෂිත සහ රෝග නිවාරණ ද 1951 දී හඳුන්වා දෙන ලදී. කාරණය නම්, එකල රජය පොහොසත් යැයි සැලකුවද, සාමාන්යයෙන් ජනතාව, ඉන් ඔබ්බට මූලික සෞඛ්ය පහසුකම්වලින් දුප්පත් වූ බැවිනි. සන්දර්භය තුළ, මහජනතාවගේ සාමාන්ය අධ්යාපනයේ තත්ත්වය සහ එකල පැවති දරිද්රතාවයේ මට්ටමට සාපේක්ෂව සෞඛ්ය තත්ත්වය සැලකිල්ලට ගත් විට, මෙම පියවර ඉතා යෝග්ය බව පෙනී ගියේය. එම පහසුකම් නොමිලයේ ලබා නොදුන්නේ නම්, ඒවා ලබා ගැනීමේ අපායේ බලාපොරොත්තුවක් ශ්රී ලංකා ජනතාවට තිබුණි.
1960 ගණන්වල සාමාන්ය සාක්ෂරතා අනුපාතය 60% දක්වා සහ 1980 ගණන් වන විට 90% දක්වා වර්ධනය වීමත් සමඟ ප්රතිඵල අපේක්ෂා කළ පරිදි ඵල දැරීය. විශ්ව විද්යාල අධ්යාපනය බොහෝ තරඟකාරී විය, විශ්ව විද්යාල ප්රවේශයන් සඳහා නියමිත ප්රවේශ ප්රමිතීන්ට වඩා බොහෝ ගුණයකින් වැඩි ලකුණු ලබා ගැනීමට සිදු විය. නිදහස ලබන කාලයට සාපේක්ෂව රටේ ප්රාදේශීය වශයෙන් තවත් විශ්වවිද්යාල 13ක් දිවයිනේ බොහෝ ප්රදේශවල ස්ථාපිත කර මුළු විශ්වවිද්යාල සංඛ්යාව 15 දක්වා ගෙන එනු ලැබුවද තරඟකාරීත්වය එසේ වේ. උසස් අධ්යාපනය සඳහා වූ ඉල්ලීම එබඳු ය, රජයට රාජ්ය මුදලින් මුදල් යෙදවීමට නොහැකි වීම නිසා ගාස්තු අය කරන විශ්වවිද්යාල පිහිටුවීමට නිදහස් අධ්යාපනය ලැබූ විශ්වවිද්යාල ශිෂ්ය සංගම්වල දැඩි විරෝධය මධ්යයේ පෞද්ගලික අංශයට අවසර දී ඇත. මේ සියල්ලට අමතරව, ග්රාමීය සහ දිළිඳු පසුබිම්වලින් පැමිණි යැයි සැලකෙන රජයේ විශ්වවිද්යාල ප්රවේශයන් සඳහා සහනාධාර ලබාදීම සඳහා රජය අරමුදලක් ද පිහිටුවන ලදී. ඉහත තත්ත්වය රටේ ආකර්ෂණීය සෞඛ්ය දර්ශක මගින් සම්පූර්ණ කරන ලද අතර අවසානයේ මිලියන 3 ක් පමණ වූ ජනගහනය 1970 ගණන් වන විට මිලියන 14 දක්වා වැඩි විය. මෙහි ප්රතිඵලයක් ලෙස අධ්යාපනයෙන් සවිබල ගැන්වූ සහ බලාපොරොත්තුවෙන් ධෛර්යවත් වූ අපේක්ෂාවක් සහිත ප්රජාවක් බිහි විය.
ඉහත සන්දර්භය තුළ, එක් අතකින් තම පුරවැසියන්ගේ මානව යහපැවැත්මේ මෙම ප්රධාන ක්ෂේත්රවල සැලකිය යුතු දියුණුවක් සහ අනෙක් පැත්තෙන් තරුණ කැරලි වල ඒකාකාරී බව නිරූපණය කළ ශ්රී ලංකාවේ සිද්ධිය විමර්ශනය කිරීම සිත්ගන්නා සුළු වනු ඇත. එල්ටීටීඊ කැරැල්ලේ හරය වූයේ එකල ශ්රී ලංකාවේ ප්රධාන සහ වරප්රසාද ලත් සුළුතරය වූ දෙමළ ජනයා අතර තරුණ නොසන්සුන්තාවයි. එල්ටීටීඊය වසර 33ක් පුරා යුද්ධයකින් රට විනාශ කරද්දී, රටේ තරුණයන් (ප්රධාන වශයෙන් සිංහලයන්) ද රටපුරා කැරලි දෙකක්, කෙටි කාලසීමාවකින් වුවද, කෙසේ වෙතත්, ඒ හා සමාන විනාශකාරී ප්රතිවිපාක සහිතව සිදු කළහ.
මෙම කැරලි තරුණ ජීවිතවල සැලකිය යුතු අලාභයක් සමඟ සම්බන්ධ වී ඇති අතර බිලියන ගණන් වටිනා වත්කම් අහිමි විය. රටපුරා ඇති වූ මෙම සිංහල තරුණ කැරැල්ලට ප්රචාරක යන්ත්රයක් සහ ‘ජාත්යන්තර ප්රජාවේ’ සහ රාජ්ය නොවන සංවිධානවල සහයෝගය නොතිබුණද, 1971 සහ 1989 දී එය පහර දෙන විට තරුණ ජීවිත 80,000 කට ආසන්න ප්රමාණයක් අහිමි වීමට එය ද හේතු විය. නිදහසින් පසු ජාත්යන්තර හා ජාතික ආයෝජන සහ වෙනත් ආකාරයකින් සිදුවන්නට තිබූ සංවර්ධනය සම්බන්ධයෙන් රටට සිදු වූ අවස්ථා අහිමිවීමත් සමඟ ජීවිත හා දේපළ සම්බන්ධව ගත යුතුය.
1980 දක්වා ශ්රී ලංකාව දකුණු ආසියානු කලාපයේ අඩුම මාතෘ මරණ අනුපාතය සහිත ආකර්ෂණීය සෞඛ්ය දර්ශක වාර්තා කළේය: සජීවී උපත් 100,000 කට මාතෘ මරණ 30 ක්, බංග්ලාදේශය (176), ඉන්දියාව (174), මාලදිවයින (68), නේපාලය (258) සහ පාකිස්තානය (178). 1980 දක්වා ශ්රී ලංකාව දකුණු ආසියානු කලාපයේ අඩුම මාතෘ මරණ අනුපාතය සහිත ආකර්ෂණීය සෞඛ්ය දර්ශක වාර්තා කළේය: සජීවී උපත් 100,000 කට මාතෘ මරණ 30 ක්, බංග්ලාදේශය (176), ඉන්දියාව (174), මාලදිවයින (68), නේපාලය (258) සහ පාකිස්තානය (178). 2019 වසරේ ශ්රී ලංකාවේ ළමා මරණ අනුපාතය සජීවී උපත් 1000කට 7.1ක් වූ අතර කලාපයේ අනෙකුත් රටවල් සංඛ්යා දෙකක ළමා මරණ අනුපාතිකය වාර්තා කර ඇත. මීට අමතරව, පෝලියෝ, මිලයිටිස්, මැලේරියාව සහ, මෑතක දී, සරම්ප ඇතුළු බෝ නොවන බෝවන රෝග කිහිපයක් පාලනය කිරීමේ දී ශ්රී ලංකාව තුරන් කිරීමේ තත්ත්වය අත්කර ගෙන ඇත. 2018 දී ලෝක සෞඛ්ය දිනය කොළඹදී සැමරීමට ලෝක සෞඛ්ය සංවිධානය තෝරා ගත්තේ සෞඛ්ය සේවාවේ රටේ ජයග්රහණ අගයමිනි. ලෝක සෞඛ්ය සංවිධානය විසින් 2015 වර්ෂය සඳහා සකස් කරන ලද සෞඛ්ය සම්බන්ධ සහස්ර සංවර්ධන ඉලක්ක (MDGs) කල් ඇතිව අත්කර ගැනීමට ශ්රී ලංකාව ද හොඳින් ක්රියා කළේය. ඒවාට අහඹු ලෙස ළමා මරණ, මාතෘ මරණ, ප්රජනක සෞඛ්යය සහ මැලේරියාව තුරන් කිරීම ඇතුළත් විය. සමස්තයක් වශයෙන් ගත් කල, සෞඛ්ය ක්ෂේත්රයේ ශ්රී ලංකාවේ වාර්තාව කෙතරම් ආකර්ෂණීය වී තිබේද, WHO බොහෝ විට සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් සඳහා ආදර්ශයක් ලෙස ශ්රී ලංකාවේ උදාහරණය දක්වා ඇත.
අධ්යාපන ක්ෂේත්රය තුළ ද රට වාර්තාගත ප්රතිලාභ ලබා දුන්නේය. එවිට ප්රශ්නය නම්, සෞඛ්ය හා අධ්යාපන ක්ෂේත්රවල මෙතරම් ආකර්ෂණීය ජයග්රහණ සමඟින්, තරුණ ජීවිත ගණනාවක් සම්බන්ධයෙන් රටට අධික පිරිවැයක් දරමින් තරුණ අසහනය (සිංහල මෙන්ම දෙමළ) මාලාවක් ඇති කිරීමට ශ්රී ලංකාව සමත් වූයේ කෙසේද යන්නයි. , බිලියන ගණනක දේපල හානි සහ අහිමි වූ අවස්ථා ස්වරූපයෙන් ඊටත් වඩා විශාල පාඩුවක්?
පොදුවේ පිළිතුර ඇත්තේ රටේ අංකුර තරුණ ජනගහනයේ අභිලාෂයන් උකහා ගත හැකි පරිපූරක සංවර්ධන මට්ටමක් සමඟ මෙම සියලු පහසුකම් ගැලපීමට රටට ඇති නොහැකියාව තුළ ය. සීමිත සම්පත් ඇති රටක් වීම නිසා අධ්යාපනයට සහ සෞඛ්යයට මෙම ඉහළ මුදල් වෙන්කිරීම එක් අතකින් සංවර්ධන කටයුතු සීමා කර අනෙක් පැත්තෙන් වඩාත් ද්වේෂසහගත ලෙස කැරලිකාර ක්රියාකාරකම් සඳහා සාරවත් මනසක් ඇති තරුණ ජනගහනයක් බිහි කළේය. රටේ ජනගහනය ද ක්රමයෙන් වර්ධනය වූ අතර 1948 නිදහස ලබන විට මිලියන 7.1 සිට 1980 වන විට මිලියන 17 ක් විය. මෙය නිසැකවම ශේෂය බලාපොරොත්තු සුන්වීම දෙසට නැඹුරු වූ අතර බොහෝ පුද්ගලයින් ඉතා සුළු අවස්ථාවන් සඳහා තරඟ කරයි.
කෙසේ වෙතත්, මෙම සරල යථාර්ථයන් සහ අදාළ සංඛ්යාලේඛන හඳුනාගෙන, ව්යාකූලත්වයට පත් කරන දෙය නම්, මෙම තරුණ කැරලි ඔවුන්ගේ යැයි කියනු ලබන හේතූන් මත දියත් කළ ආක්රමණශීලීත්වයේ තරම සටහන් කර ගැනීමයි, එය නිදහස් වූවන්ගේ අවශ්යතා සපුරාලීමට අපොහොසත් වූ අනුප්රාප්තික රජයන්ගේ මයිපියාවට වඩා බෙහෙවින් වැඩි ය. අපේක්ෂා කරන්නන්!
නිදහසේ එළිපත්ත මත පිහිටවූ රජයේ අධ්යාපන අමාත්ය සී.ඩබ්ලිව්.ඩබ්ලිව්. කන්නන්ගර 1945 නිදහස් අධ්යාපන ප්රතිසංස්කරණ හඳුන්වා දෙමින් දේශනයක් කරමින් තම අවංක ජාතික අපේක්ෂාවන් විකාශය කළේය. ඔහුගේ කතාවේ තේමාව වූයේ නව ජාතියක් අධ්යාපනයෙන් සන්නද්ධ වූ විට, එම උගත් තරුණ පරම්පරාව අවසානයේ දී සෑම ක්රියාකාරකම් ක්ෂේත්රයකම සංවර්ධනයේ පොහොසත් ලාභාංශ ගෙන එනු ඇති බවත්, ජාතිය සංවර්ධනයේ නව දර්ශන වෙත තල්ලු කරන බවත්ය! කෙසේ වෙතත්, එය ‘සද්භාවයෙන්’ පමණක් බලාපොරොත්තුවක් බව ඔප්පු විය. මෙම ‘සියලු නිදහස් අධ්යාපන ක්රමය’ තුළ සහ විශේෂයෙන්ම විශ්වවිද්යාල මට්ටමින් කැරැල්ලක් අවුළුවන කිසියම් ගිනිදැල්වීමක් නියත වශයෙන්ම ඇත.
තරුණ මනසක්, ඔවුන් පවසන්නේ, ‘බේබද්ධ මනස එය ප්රමාණවත් යැයි සිතන්නාක් මෙන්, එය ප්රඥාවන්ත යැයි සිතීමට ප්රමාණවත්’ බවත්, එසේම මිනිසෙකු තුළ ඇති තාරුණ්යය ‘තමන්ට සදාකාලිකව පවතිනු ඇති බවත්, මුහුද ඉක්මවා යා හැකි බවත් ඔහුට හැඟෙන බවත්ය. , පෘථිවිය සහ සියලු මිනිසුන්’.
තරුණ සිත්වල විභවයන් සහ දුර්වලතා විශ්ලේෂණය කිරීම සඳහා බොහෝ මනෝවිද්යාත්මක අධ්යයනයන් සිදු කර ඇති අතර, එකඟතාවය වන්නේ තාරුණ්යය යනු පුද්ගලයෙකුගේ ජීවිතයේ වඩාත්ම සුමිහිරි අවධිය වන අතර, ඒ අනුව, එය කාරුණික හෝ ද්වේෂසහගත පාඨමාලාවක් බවට පත් කළ හැකි බවයි. . පුද්ගලයෙකුගේ අධ්යාපනයේ උපාධිය කුමක් වුවත්, තාරුණ්යය යනු පුද්ගලයෙකුගේ චිත්තවේගයන් ඔහුගේ/ඇයගේ තාර්කිකත්වය නොනවත්වාම යටපත් කරන අවධියක් වන අතර, ශ්රී ලංකාව – විශ්ව විද්යාල මට්ටම දක්වා නිදහස් අධ්යාපනය – මේ අතින් සුවිශේෂී වේ.
දෙමළ ජනයා නිදහස් ලංකාවේ වඩාත්ම උගත් ප්රජාව වූ අතර, ‘එක් මිනිසෙකුට එක ඡන්ද ක්රමයක්’ සමඟින් පසු ස්වාධීන වාතාවරණය තුළ ප්රජාතන්ත්රවාදී ජගර්නෝටයට මුහුණ දුන් දෙමළ නායකයින්ට තම වාර්ගික උත්තරීතරත්වය පවත්වා ගත හැක්කේ කෙසේද යන්න පිළිබඳ අදහසක් නොමැතිව සිටියේය. ඔවුන්ගේ ආසන්නතම ප්රේක්ෂකයින් වූයේ ඔවුන්ට බහුතරයක් සිටි විශ්වවිද්යාල සිසුන්ය. එස්.ජේ.වී චෙල්වනායගම්ගේ වදන්වලින් කියතොත් ‘මහා දෙමළ ජාතිය’, ‘ලංකාවේ මෙතෙක් බලයේ සිටි, නොවැදගත් සුළුතරයක තත්ත්වයට ළඟදීම පහත හෙළනු ඇත. ඔහු ITAK (ශ්රී ලංකාවේ දෙමළ රාජ්යයක් සඳහා වූ පක්ෂය) නායකයා ලෙස ඔහුගේ ජාතිවාදී වාචාලකම දිගටම කරගෙන ගියේය, පක්ෂයේ තරුණ අංශයට තරුණයින් බලමුලු ගැන්වීම. ඉන්පසුව 1976 දී වඩුක්කොඩෙයි සම්මන්ත්රණය ආරම්භ වූ අතර එහිදී දෙමළ නායකයන් සාමූහිකව තරුණයින්ට තම ජාතියේ, සංස්කෘතියේ සහ සම්ප්රදායේ අතීත ශ්රී විභූතිය රැක ගැනීමට අවශ්ය නම් ආයුධ අතට ගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටියහ. ඊට සමගාමීව එල්ටීටීඊ නායක ප්රභාකරන් විශ්වවිද්යාල සිසුන්ට හඳුන්වා දුන්නේ මෙම බෙදුම්වාදී දේශපාලනය විසිනි
